Ciekawostki filmowe

Ciekawostki filmowe

Pewnie wielu z was wydaje się, że tworzenie filmu to nie skomplikowany proces. Lecz okazuję się, że jest dużo ciekawostek, które chcemy wam przekazać J 

- przy tworzeniu filmu  jest potrzebna duża ilość pracowników, czasem nawet ponad 50 osób;

- film kręcony w plenerze jest bardziej kosztowny niż film kręcony na stałym planie;

- czasem scenariusz jest pisany pod konkretnego aktora;

- największą wybudowaną scenerią w historii była rekonstrukcja starożytnego Rzymu 1964r;

- na potrzeby filmu „Upadek Imperium Rzymskiego” ponad tysiąc osób pracowało przez siedem miesięcy wznosząc 27 budowli i ponad 600 kolumn naturalnej wielkości;

- w okresie świetności Hollywoodu większość wytwórni filmowych posiadała swoje własne kompleksy studyjne, dziś wytwórnie zazwyczaj wynajmują studio wraz z wyposażeniem;

- poszczególne sceny rzadko filmowane są w takiej kolejności, w jakiej pojawiają się w ukończonym filmie;

- dzięki odpowiednim ustawieniom kamery możliwny jest sfilmowanie ujęcia tak, że sprawia wrażenie znacznie bardziej niebezpiecznego niż to ma miejsce w rzeczywistości.

Zespół redakcyjny :)

„299” Iga Karst

„299” Igi Karst to thriller kryminalny z szybkimi zwrotami akcji. Literacka dawka adrenaliny z motocyklowym romansem w tle.

Na ulicach Wrocławia ginie młody motocyklista. Jego przyjaciele: Kriczer, Trybik, Neti , Marti, Majka oraz jego brat Varis mimo śmierci przyjaciela postanawiają wyjechać na wakacje zaplanowane przez Artiego. Czwórka motocyklistów i Majka wyruszają w podróż. Odkrywają również, kto jest odpowiedzialny za śmierć Artura. W tym samym czasie Gerald Herzfeld zmierza do realizacji apokaliptycznego projektu, przy którym pomaga mu Omar Wolters. Wyjaśnia się także tajemniczy tytuł powieści.

Książkę tę polecam motomaniakom, nie tylko tym, jeżdżącym na ścigaczach. 

Autor: Alicja Zielińska

Przepis na recenzję

Chcesz się upewnić, czy napisałeś dobrą recenzję ?

Sprawdź, czy nie zabrakło w niej najważniejszych elementów…

- Recenzja książki: tytuł, nazwisko autora, przedstawienie problematyki (czego dotyczy akcja), określenie gatunku literackiego, ocean postępowania bohaterów, ocena narracji, stylu języka, ewentualnie także szata graficzna książki (czasem jest bardzo ważna), podsumowanie twojej opinii o książce ( dla kogo? komu polecasz?)

- Recenzja filmu: tytuł i nazwisko reżysera, jeżeli jest to ekranizacja książki to także tytuł i nazwisko jej autora, krótka informacja o reżyserze, przedstawienie obsady, ocena obsady (czy dobrze dobrani aktorzy), ocena gry aktorskiej (warto także zwrócić uwagę na postacie epizodyczne czy drugoplanowe), ocena zdjęć, muzyki, scenografii, w przypadku ekranizacji porównanie filmu z dziełem literackim (wierny czy odbiega? wzbogacił dzieło literackie czy przeciwnie?), podsumowanie twojej opinii(jesteś rozczarowany czy zachwycony?komu byś polecił?)  

- Recenzja przedstawienia teatralnego: tytuł i nazwisko autora dramatu, nazwa teatru, krótka informacja o reżyserze, przedstawienie obsady, ocena obsady, ocena gry aktorskiej, rodzaj przedstawienia- tradycyjne czy awangardowe, przypominające happening, z udziałem publiczności, ocena choreografii, muzyki, scenografii, kostiumów, reakcji publiczności, twoje wrażenia po spektaklu (jesteś rozczarowany czy zachwycony? czy tego oczekiwałeś?)  

Zespół redakcyjny :) 

„Szeptem” Becca Fitzpatrick

Książka Szeptem została napisana przez Becce Fitzpatrick, amerykańską autorkę, która rzuciła pracę w służbie zdrowia na rzecz pisania. Utwór opowiada o szesnastoletniej Norze Grey, która na lekcji biologii poznała tajemniczego młodzieńca. Patch bardzo ją pociągał. Po jakimś czasie okazało się, że jest dla niej kimś więcej niż kolegą z ławki, z czasem kimś więcej niż chłopakiem . Nora była interesującą dziewczyną . Wielu uważało ja za ładną, lecz ona ( jak każda nastolatka) miała kompleksy. Jej największym problemem były włosy - kręcone, brazowe, bardzo niesforne. Nora Grey była wysoka i szczupła, w przeciwieństwie do Vee, swej przyjaciółki. Mieszkała w domu na przedmieściach. Jej mama często wyjeżdżała w sprawach służbowych, więc rzadko miały okazję rozmawiać. Tata zginął w niewyjaśnionych okolicznościach. Od tamtego czasu dziewczyna stała się skryta. Jej przyjaciółka Vee w odróżnieniu do niej była zwariowana. Podobno przeciwieństwa się przyciągają. Pewnie dlatego zakochała się w Patchu, który miał przepiękne czarne jak noc oczy, ciemne włosy i atletyczną sylwetkę. Często nosił ubrania w ciemnych ponurych kolorach. Opiekował się Norą w sposób, w jaki żaden chłopak nie mógł opiekować się swoją dziewczyną. Został jej aniołem stróżem. Grey jest postacią dynamiczną. Na początku była smutna i samotna. Nie licząc jej przyjaciółki Vee, miała mało znajomych. Gdy poznała Patcha, stała się szalona i pewna siebie, swoim zachowaniem zaskakiwała nie tylko bliskich, ale i siebie. Uważam, że powieść spodoba się zwłaszcza nastolatkom, które uwielbiają czytać o wydarzeniach owianych tajemnicą , z jakimś ciekawym wątkiem miłosnym. Zakochani bohaterowie pochodzą z dwóch różnych światów, pomimo dzielących ich różnic nie potrafią bez siebie żyć.

Powieść czytałam bardzo szybko, naprawdę mnie wciągnęła. Chyba po raz pierwszy aż tak. Czułam się nieswojo za każdym razem, gdy dochodziło do kłótni zakochanych albo gdy myślałam, że Patch nie pomoże Grey. Książka wzbudziła we mnie emocje, jakich dotąd nie odczuwałam przy czytaniu. Były takie momenty, kiedy się wzruszałam, co mi się wcześniej nie zdarzyło przy żadnej lekturze! W większości książek opisy przeszkadzają. Czytelnik, gdy je widzi, najchętniej by je omijał, ale nie w tej. Przemyślana kompozycja, niespodziewane zwroty akcji, pełne napięcia wydarzenia, opisy przeżyć bohaterów to wszystko sprawia, że książkę czyta się jednym tchem. Niestety, jest coś, co mi się w tej lekturze nie spodobało. Niektóre wydarzenia przypominały mi powieść "Zmierzch". Przede wszystkim to, że Nora i Patch poznali się na lekcji biologii oraz to, że dowiedziała się prawdy o ukochanym z Internetu. Moim zdaniem powieść Szeptem nadawałaby się na lekturę szkolną. Pewnie wielu uczniów przeraziłaby jej grubość, ale jeżeli ktoś chce, to przeczyta. A warto chociażby na chwilę oderwać się od tabletów, komputerów czy laptopów, bo przecież kto czyta książki, żyje podwójnie.

     

Magia...

„Pamiętnik narkomanki” Barbara Rosiek

Niedawno przeczytałam książkę pod tytułem „Pamiętnik narkomanki”. Jej autorką i zarazem główną bohaterką jest Barbara Rosiek. Gatunek literacki tej książki sytuuje się pomiędzy autobiografią a pamiętnikiem. Książka powstała na podstawie autentycznych zapisków prowadzonych przez pisarkę.

„Poszłam na moje pierwsze w życiu wagary. Ja wzorowa uczennica i córka (...) Weszłam do kawiarni gdzie było dużo młodych ludzi, niewiele starszych ode mnie (...) Do mojego stolika dosiadło się dwóch chłopców (...) Spytali, co tu robię i tak zaczęliśmy rozmawiać. Jeden z nich to Filip, długo przyglądał mi się, w końcu spytał czy chcę iść z nim w pewne miejsce (...) Weszliśmy do pewnego mieszkania (...) Wziął moją rękę i podwinął rękaw. Bałam się bardzo, ale ciekawość była silniejsza ode mnie. ?Pierwsza Komunia? usłyszałam czyjś głos (...) Jestem narkomanką nawet przed sobą muszę się do tego przyznać (...) A przecież zaczęło się od zabawy, głupiej dziecinnej ciekawości...”

Tak zaczął się nałóg głównej bohaterki... W książce opisuje ona piekło uzależnienia, w jakie wpadła, jak odbijało się to na jej psychice, jak bardzo była samotna i jak pragnęła akceptacji i miłości ze strony otoczenia. Pokazuje, jak bezskutecznie stara się walczyć z nałogiem, aby po jakimś czasie znowu sięgnąć po narkotyk... Mimo że narkotyki zniewoliły jej ciało, wyniszczyły organizm, zraniły duszę, bohaterka nie poddawała się i walczyła dalej. Jako jednej z nielicznych, udało się jej zwyciężyć nałóg. Pomogło jej w tym wsparcie rodziców, pomoc Marka Kotańskiego z Monaru oraz zrozumienie pani psycholog, Anny. Książka ta podzielona jest na dwie części, w drugiej autorka opisuje swoje życie już bez narkotyku. Autorka wyraża żal za czasem, który straciła. Nikt już nie odda jej straconych chwil i młodości, które uciekły jej, gdy żyła w nałogu.

Książka ta, jak i sposób jej napisania bardzo do mnie przemówiły. Słowa autorki trafiały do mnie do tego stopnia, że wydawało mi się, że to ja jestem bohaterką. Wydawało mi się, jakbym to ja walczyła z nałogiem i odczuwała tą bezgraniczną samotność.

Myślę, że ta książka została napisana przede wszystkim po to, aby ostrzec młodzież przed groźnym nałogiem, jakim są narkotyki. Pokazuje, jak łatwo wpaść w nałóg i jak zniewala on ciało i umysł. Jest przestrogą przed eksperymentowaniem z narkotykami.

Na podsumowanie pragnę przytoczyć jeszcze jeden fragment z książki „Każdy rodzaj narkotyku doprowadza cię do ostatecznej klęski- odrętwienia”.

Autor: Edyta Licznerska

LITERACKA NAGRODA NIKE

NIKE jest coroczną, prestiżową nagrodą za najlepszą książkę roku. W konkursie mogą startować wszystkie gatunki literackie. Nagrody nie można podzielić ani nie przyznać. Dotyczy tylko autorów żyjących. Zwycięzca wyłaniany jest w trzech etapach. Pierwszy to 20 nominacji, ogłaszanych w maju na Warszawskich Targach Książki. Drugi to wybór siedmiu finalistów na początku września.

W 2013 roku jury konkursu wybrało siedmiu finalistów – to cztery powieści, książka reportażowa, tom poetycki i komiks – gatunek debiutujący w stawce o Nagrodę NIKE.

- „Ciemno, prawie noc”, Joanna Bator, W.A.B., Warszawa (powieść);
- „Patrz na mnie, Klaro!”, Kaja Malanowska, Krytyka Polityczna, Warszawa (powieść);
- „Noc żywych Żydów”, Igor Ostachowicz, W.A.B., Warszawa (powieść);
- „Morfina”, Szczepan Twardoch, Wydawnictwo Literackie, Kraków (powieść);
- „Mokradełko”, Katarzyna Surmiak-Domańska, Czarne, Wołowiec (reportaż);
- „Bach for my baby”, Justyna Bargielska, Biuro Literackie, Wrocław (tom poetycki);
- „Przygody na bezludnej wyspie”, Maciej Sieńczyk, Lampa i Iskra Boża, Warszawa (komiks).

Zwyciężczynią najważniejszej nagrody literackiej w naszym kraju została Joanna Bator. Autorka otrzymała statuetkę Nike 2013 za powieść "Ciemno, prawie noc", opisującą historię reporterki Alicji Tabor powracającej do Wałbrzycha, rodzinnego miasta. Główna bohaterka szybko zauważa, że mieszkańcy zachowują się dziwnie, a na dodatek znikają dzieci... Tabor postanawia rozwiązać zagadkę kryminalną, niestety musi się również zmierzyć ze swoją przeszłością.

Dotychczasowi laureaci: Wiesław Myśliwski – za „Widnokrąg”, Czesław Miłosz - „Piesek przydrożny”, Stanisław Barańczak - „Chirurgiczna precyzja”, Tadeusz Różewicz - „Matka odchodzi”, Jerzy Pilch - „Pod Mocnym Aniołem”, Joanna Olczak-Ronikier - „W ogrodzie pamięci”, Jarosław Marek Rymkiewicz - „Zachód słońca w Milanówku”, Wojciech Kuczok - „Gnój”, Andrzej Stasiuk - „Jadąc do Babadag”, Dorota Masłowska - „Paw królowej”, Wiesław Myśliwski - „Traktat o łuskaniu fasoli”, Olga Tokarczuk - „Bieguni”, Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki - „Piosenka o zależnościach i uzależnieniach”, Tadeusz Słobodzianek - „Nasza klasa”, Marian Pilot - „Pióropusz” oraz Marek Bieńczyk - „Książka twarzy”.

Zespół redakcyjny :)

LITERACKA NAGRODA NOBLA

Alice Munro Laureatką Literackiej Nagrody Nobla!

Alice Munro - Literacka Nagroda Nobla

Zespół redakcyjny ;)

"Niosąca radość" Krzysztof Czarnota

„Niosąca radość” to powieść obyczajowa, opowiadająca jak z człowieka zaślepionego karierą i pieniędzmi powstaje ktoś o szczerym i dobrym sercu, potrafiący poświęcić się dla bliskich. I kto by pomyślał, że wszystkiemu winny pies. Ta książka jest przykładem, że istnieją szczęśliwe przypadki. Lecz był to przypadek, czy zostało to już dawno zaplanowane, przez kogoś innego, potężniejszego ? Nie wiadomo. Bo na szosie nie musiało być psa. W samochodzie nie musiał być Wojtek. Maria nie musiała mieć dyżuru. Więc być może wszystko zostało zaplanowane już wcześniej.

Jest to również opowieść o ludzkich uczuciach. W głównym bohaterze serce obudziło się nagle i niespodziewanie. To może się zdarzyć każdemu z z nas - bez ostrzeżenia. Jeżeli w dalszym ciągu nie dało o sobie znać, to wkrótce - za dzień, rok, lat 20, dostrzeżesz je. Zatrzymasz się i sam siebie się spytasz, czy to co robisz jest słuszne. Czy nie można by było tego zmienić, cofnąć. Nie zawsze się da, ale zawsze należy iść za głosem serca. Wykonuj zawód jaki kochasz, bądź z osobą, którą kochasz, rób to, co kochasz. Jedynie wtedy, niczego nie będziesz żałował.

Uważam, że książka ta zasługuje na wszystkie wyróżnienia, jakie zdobyła. Niezwykła i normalna historia, jednocześnie, wspaniały sposób pisania i zaskakujące zakończenie tworzą klimat jedyny w swoim rodzaju. Polecam tę pozycję gorąco.

Autor: Monika Mazurek

„Niezgodna” Veronica Roth

Jeden wybór może cię zmienić, jeden wybór może cię zniszczyć, jeden wybór może cię określić.

Wprowadzając w świat przedstawiony przez Veronicę Roth, na ruinach Chicago ludność dzieli się na 5 frakcji : Altruizm (bezinteresowność), Nieustraszoność (odwaga), Erudycja (inteligencja), Prawość (uczciwość), Serdeczność (życzliwość). W wieku szesnastu lat każdy zdaje test, mający za zadanie dopasowanie do odpowiedniej frakcji. Masz szanse wyboru, możesz pozostać w swojej frakcji, możesz zmienić frakcję. Ale trzeba pamiętać, że nie ma odwrotu, musisz przejść nowicjat, albo staniesz się bezfrakcyjny. Bezużyteczny, żyjący na uboczu w biedzie i nędzy.

Beatrice Prior, przez szesnaście lat wychowywana wśród Altruistów, czuje, że nie pasuje do tego środowiska. Wynik jej testów nie jest jednoznaczny, znaczy to, że jest niezgodna. Musi trzymać to w tajemnicy, bo może to sprawić, że ludzie u władzy będą chcieli ją wyeliminować. Ku własnemu zdumieniu sama wybiera nieustraszoność.

Razem z innymi transferami (osobami, które porzuciły swoją rodzinną frakcję) oraz nowicjuszami urodzonymi jako nieustraszeni, jako Tris, rozpoczyna nowicjat. Mimo iż przez wrednych jest zwana „sztywniaczką”, dziewczyna jako pierwsza zeskakuje z budynku, by dostać się do siedziby nieustraszonych. Rozpoczyna tym samym nowicjat, pełen atrakcji, takich jak wskakiwanie do jadącego pociągu, bicie się do nieprzytomności, czy też symulacje mające za zadanie wyeliminowania z nowicjuszy tchórzostwa (wśród nieustraszonych największa wada). W książce jesteśmy świadkami przemiany Tris, z Altruistki w prawdziwą Nieustraszoną.

Chicago zaczyna przypominać bombę zegarową. Równowaga między frakcjami zostaje załamana, jest to bazą fabuły rozciągającą się na trzy tomy. Wszystko zaczyna się od niezgody między Erudytami, a Altruistami, przez co Tris też po części tkwi w sporze (mimo popularnego tam stwierdzenia „frakcja ponad krwią”, co oznacza, że frakcja jest ważniejsza od rodziny)

Książka jest napisana w narracji pierwszoosobowej, dzięki krótkim zdaniom i odrobinie chaosu można naprawdę poczuć się, jak w plątaninie myśli przeciętnej 16 - latki. Wszystkie opisy są krótkie, ale zarazem niezwykle realistyczne. Cała akcja jest oryginalna, ale i dobrze przemyślana. Każda frakcja to tak naprawdę ludzkie charaktery, więc czytelnik może upodabniać się do którejś, a nawet kilku. Veronica Roth przedstawia futurystyczny obraz Chicago, w którym nie chciałbym mieszkać. Natomiast poznawanie samej historii Tris sprawia wiele przyjemności i nie pozwala oderwać się od lektury.

Autor: Natalia Rucińska

„Ostatnia piosenka” reż. Julie Anne Robinson

Film jest adaptacją powieści Nicholasa Sparksa. Opowiada o zbuntowanej, kochającej zwierzęta nastolatce o imieniu Veronice ( Ronnie ). Dziewczyna wraz z młodszym bratem Jonah jest zmuszona do spędzenia wakacji z tatą, którego znienawidziła po rozwodzie z jej matką. Ronnie poznaje Willa, pracownika oceanarium, którego pasją jest gra w siatkówkę. Dziewczyna „wpada mu w oko”, spędzają ze sobą sporo czasu. Will zdradza nastolatce tajemnicę rodziny. Przez całe lato Ronnie była wrogo nastawiona do swojego ojca, lecz jej nastawienie uległo zmianie, gdy ojciec trafia do szpitala. Okazuje się, że jest śmiertelnie chory.

Film pokazuje, jak choroba potrafi zmienić człowieka oraz jego podejście do życia. Polecam wam tę adaptację i zachęcam do wyrażenia waszej opinii w komentarzu.

Zespół redakcyjny :)

„Tylko Ciebie chcę” reż Fernando González Molina

„Tylko Ciebie chcę” jest kontynuacją filmu „Trzy metry nad niebem”. Hugo ( Hache ) wraca z Londynu. W Barcelonie poznaje dziewczynę o imieniu Gin. Okazuję się, że będą pracować w tym samym miejscu. Po latach Hugo spotyka Babi, która jest szczęśliwa ze swoim nowym chłopakiem. Hugo zakochuje się w Gin, a ona w nim. Przeżycia i nowa miłość diametralnie go zmieniają. Przestaje uczestniczyć w bójkach, ścigać się, wyjątkiem był wyścig o motor Polla, który zginął w wypadku. Babi i Kattina, mimo wielkiej tęsknoty za sobą, nie mają już dobrego kontaktu.

Filmy nieco różnią się od książek, lecz mimo to uważam, że obie części obrazu są świetne. Co polecam bardziej, filmy czy książki? Wydaje mi się, że na początek lepiej byłoby przeczytać książki, a dopiero później obejrzeć filmy. Jeśli widzieliście film lub czytaliście książkę możecie podzielić się z nami swoją opinią w komentarzach 

Zespół redakcyjny :)

Ekranizacja lektury...

Niedługo film na podstawie "Kamieni na szaniec". Zapowiada się świetnie :)


http://hatak.pl/artykuly/pierwszy-zwiastun-filmu-kamienie-na-szaniec

"Gwiazd naszych wina" John Green

„To nie jest książka o raku, bo książki o raku to lipa.”

"Gwiazd naszych wina" Johna Greena. Trudno opisać słowami książkę, która wzrusza w ten sposób. Z każdą stroną, nie zauważając tego, zbliżamy się do jej bohaterów, ich historii, jakby stawali się naszymi przyjaciółmi. Hazel to szesnastolatka chora na nowotwór. Każdego dnia towarzyszy jej aparat tlenowy, którego stała obecność skłoniła dziewczynę do nadania mu imienia Philip. Życie Hazel opiera się głównie na siedzeniu cały dzień w domu i czytaniu książek. Sama nazywa się 'granatem', ponieważ sądzi, że w każdej chwili może 'wybuchnąć' i zranić innych, a jej przyjaciele nie znieśliby tego więc stara się nie utrzymywać z nikim kontaktu. Wszystko się zmienia w chwili, w której poznaje Augustusa - chłopaka z amputowaną nogą. Razem wyruszą w podróż, dzięki której nic nie będzie już takie samo. Historia wzruszająca i odważna. Na zawsze zostająca w sercu jej czytelnika.

Autor: Agnieszka Piwowarska

Cudowny świat :)

"Poczwarka" Dorota Terakowska

„Poczwarka” Doroty Terakowskiej to dramat zarówno dla dorosłych jak i dla młodzieży, opowiada losy pewnego małżeństwa. Ich poukładane, idealne życie psują narodziny córki z zespołem Downa.

Adam i Ewa, bohaterowie „Poczwarki”, żyją jak w serialu. Mają dokładnie opracowany "rodzinny biznesplan". Ład ich świata burzy pojawienie się córeczki, innej niż oczekiwali. Dziecko z zespołem Downa nie było brane pod uwagę nawet w najgorszych snach. Mimo nacisków męża, aby oddać je do specjalnego ośrodka, Ewa decyduje się na jego wychowanie. Kobieta, wybierając Marysię, zwaną pieszczotliwie "Myszką", traci ukochanego, odkrywając świat książkowych romansów. Natomiast tytułowa „Poczwarka” znajduje strych, gdzie spędza wolne chwile. Na strychu dziewczyna widzi i kontaktuje się z Bogiem. Jednak brakuje jej taty, który mógłby ją przytulić lub podziwiać jak tańczy. Ojciec jest dla niej jak "pan z reklamy", który ciągle się cieszy. W rzeczywistości Adam unikał córki. Nie akceptował jej. Winą za urodzenie takiego dziecka obarczał Ewę, ponieważ twierdził, że obecność choroby Alzheimera w jej rodzinie, zadecydowała o upośledzeniu Marysi. Mężczyzna, chcąc całkowicie "oczyścić się z winy", próbuje odnaleźć informacje o chorobach genetycznych w swojej rodzinie. W końcu przypomina sobie o bracie, który od lat nie żyje. Chłopiec zginął w wypadku samochodowym kiedy jechał z rodzicami i do szpitala. „Niedźwiadek” ( tak Adam nazywał brata) chorował na zespół Downa, jednak mimo to był jego najlepszym przyjacielem. Adam zmienia swoje nastawienie. Czy uda mu się naprawić stosunki z córką i żoną?

Język utworu jest prosty i zrozumiały dla każdego. Wypowiedzi bohaterów doskonale odzwierciedlają ich uczucia i emocje. Akcja jest ciekawa i z niecierpliwością oczekuje się na dalszy ciąg wydarzeń.

Autorka umiejętnie przedstawiła realia życia z dzieckiem cierpiącym na zespół Downa. Utwór mówi o tym, że nie liczy się wygląd zewnętrzny. Pomimo tego, że Myszka była tytułową Poczwarką, miała w sobie pięknego motyla, którego nie każdy umiał dostrzec. Książka Terakowskiej daje nam możliwość poznania ludzi chorych na zespół Downa. Uważam, że wielu po przeczytaniu jej dzieła zmieni nastawienie do osób upośledzonych.

Zespół redakcyjny ;)

"I że cię nie opuszczę" reż. Michael Sucsy

Film „I że cię nie opuszczę” w reżyserii  Michaela Sucsiego jest melodramatem. Opowiada o parze niewidzących poza sobą świata młodych ludzi, którzy właśnie się pobrali. Ich życie układa się wspaniale, jednak w ułamku sekundy zmienia się całkowicie . Dochodzi do wypadku samochodowego, w którym Pagie traci pamięć. Pod nieobecność ukochanego przychodzą do niej rodzice, z którymi zerwała wszelkie kontakty. Odwiedzają ją w nadziei, że dzięki utracie pamięci uda im się pogodzić z córką. Chcą ją zabrać do rodzinnego domu. Leo nie zgadza się na to i stanowczo stawia sprawę na swoim. Żona po wyjściu ze szpitala zamieszkała z nim, jednak nadal nie pamięta nikogo poza rodziną i przyjaciółmi z liceum. Na horyzoncie pojawia się jej były chłopak z czasów liceum, którego pamięta, choć nie wie dlaczego go zostawiła.
Mąż, próbując przypomnieć ukochanej kim jest, zabiera ją w miejsca, które wiele dla nich znaczyły. Ku jego zdziwieniu to nie pomaga. Na jaw wychodzi również sekret Pagie, która postanawia odejść od Lea, biorą rozwód. Jednak ten nie przestaje jej kochać. Czy zakochany mężczyzna odzyska serce żony?
Uważam, że film jest bardzo wzruszający, a obsadzenie Rachel McAdams w roli Pagie to świetny pomysł. Film jest wart obejrzenia, gdyż jest to historia oparta na faktach.

Zespół redakcyjny :D

Pierwsze kroki filmu