„Igrzyska Śmierci: Kosogłos. Część 1” - reż. Francis Lawrence

W zeszły piątek, 21 listopada odbyła się huczna premiera kolejnej, trzeciej już, części z serii „Igrzyska Śmierci”. Jest to początek końca, bowiem „Kosogłos” jest ostatnią książką Suzanne Collins z tej serii, na podstawie której kręcone są filmy. Gdy usłyszałem, że reżyser postanowił podzielić ostatnią z części jednej z moich ulubionych powieści, pomyślałem, że jest to zwykły chwyt marketingowy, nic więcej. Jednakże, opowiedzenie tak obszernej i bogatej w szczegóły książki w dwugodzinnym filmie jest jak porwanie się z motyką na Księżyc. Fani nie wybaczyliby reżyserowi ukrócenia niezwykle rozbudowanych wątków i przedstawieniu tej zupełnie innej niż poprzednie historii. Dlatego uważam, że podział „Kosogłosa” na dwoje było świetną decyzją, dającą reżyserowi pole do popisu. Czy je wykorzystał? Moim zdaniem zrobił to całkowicie.

Postanowiłem, że pójdę do kina jeszcze w ten sam weekend, ponieważ na portalach społecznościowych pojawiało się wiele spoilerów. Już po początkowej scenie wiedziałem, że podjąłem dobrą decyzję. Lawrence w pełni wykorzystał niektóre wątki, które w książce nie zrobiły na mnie tak wielkiego wrażenia jak w ekranizacji (The Hanging Tree), jak również możliwości aktorów. Na uwagę zasługują tu role zdobywczyni Oscara Jennifer Lawrence jako Katniss Everdeen, czy Josha Hutchersona jako Peety Mellark, który ciężką pracą wypadł tu świetnie. Jednak moją ulubioną kreacją jest ta stworzona przez Elizabeth Banks, jak i przez Sama Claflina, czyli Effie Trinkett oraz Finnick Odair. Przemiana Effie, barwnej obywatelki Kapitolu w mieszkańca Dystryktu 13, gdzie uważa się za „więźnia politycznego” daje nam wiele do myślenia. Podobnie Finnick i jego tęsknota za ukochaną. Jak dla mnie role te są co najmniej godne uwagi. Przedstawienie pozostałości po dawnych Dystryktach jak i ludzi desperacko próbujących zmienić swój los walcząc z bezlitosnym Kapitolem, wywołuje we mnie strach, gdyż wydarzenia przedstawione w serii nie są niemożliwe w naszym świecie. Mimo iż wydarzenia dzieją się w odległej przyszłości, nie znaczy to, że nie mogą spotkać naszych potomków. Wizja Lawrenca bardzo mnie poruszyła i traktuję ekranizację prawie na równi z powieściami. Mimo wielkiego niewypału części pierwszej, dzięki zmianie reżysera seria filmowa zyskała renomę. Dlatego z niecierpliwością czekam na zakończenie serii i serdecznie polecam pierwszą część „Kosogłosa”.

Kacper Nadolski

Literacki Hyde Park

Dziś w naszej szkole gościliśmy zaprzyjaźnioną ekipę z Gimnazjum nr 2 w Iławie. Zorganizowaliśmy sobie spotkanie towarzyskie z książka na pierwszym planie.
Wymieniliśmy się opiniami i ciekawostkami na temat książek, które kochamy :)
Przedstawiamy fotoreportaż z Hyde Parku.

„ Stawiam na Tolka Banana” reż. Stanisław Jędryka

Film ,,Stawiam na Tolka Banana” w reżyserii Stanisława Jędryki to stary, kilkuodcinkowy serial nakręcony na podstawie powieści Adama Bahdaja. Opowiada o piątce przyjaciół (Cegiełce, Filipku, Cyganie, Kariolce i Julku). Wszyscy zaliczają się do tzw. trudnej młodzieży, każdy ma inny problem, ale generalnie żyją i wychowują się w dość nieprzyjaznych warunkach. Nie mają pełnej rodziny, pojawiają się problemy z pieniędzmi, gdzieś tam przewija się alkohol itp. Pewnego dnia pani kurator wpada na pomysł...

 Żeby nie zdradzić zbyt dużo, napiszę tylko, że pomysł ten ma związek z dość sławnym w tamtym czasie – Tolkiem Bananem. Imponuje on także przyjaciołom, głównie dlatego, iż uciekł z poprawczaka i za to jest ścigany. Czy ten pomysł sprowadzi gang Kariolki na dobrą drogę? Czy uda się zmienić ich nastawienie? I czy ten pomysł w ogóle wypali?

Obejrzyjcie!                                               

Produkcja naprawdę ciekawa i warta uwagi. Przedstawiono tam problemy młodzieży, chociaż żyjącej w czasach powojennych, to nadal aktualne.

Polecam.

Tosia Kaczmar

„Hobbit” reż. Peter Jackson

        Trylogia „Hobbita” jest wyreżyserowana przez Petera Jacksona. Ma ona trzy części: „Niezwykła podróż”, „Pustkowie Smauga” i część, która ukaże się w polskich kinach już 26 grudnia 2014r., czyli „Bitwa pięciu armii”.

         Film opowiada o hobbicie (Martin Freeman) prowadzącym wygodne życie. Pewnego razu został namówiony przez Gandalfa (Ian McKellen) na stanowisko „włamywacza” w tajemniczej wyprawie z 13 krasnoludami. Przewodnikiem ich był „Dębowa Tarcza” (Richard Artmitage), razem wyruszyli na górę Smauga (smoka), by go zabić. Nie udaje im się to jednak i miasto położone blisko góry jest zagrożone.

             Na uwagę zasługuje muzyka, człowiek, który ją stworzył to Howard Shower.

Gra aktorska także była świetna, najlepszym aktorem według mnie był Martin Freeman, który wcielił się w rolę hobbita. Efekty specjalne na pewno producentom sprawiły dużo trudu, ale efekt jest zadowalający.

            Oglądałam 2 części, które były wspaniałe, więc po trzeciej spodziewam się przeżyć na tym samym lub wyższym poziomie. Gorąco polecam! Spotkamy się w kinie już w grudniu!

Ada Rudnicka

,,Stowarzyszenie wędrujących dżinsów’’ – Ann Brashares

Carmen,Bridget,Lena i Tibby to najlepsze przyjaciółki, które po raz pierwszy spędzą wakacje osobno : Carmen jedzie do taty, Bridget na obóz sportowy, Lena do dziadków do Grecji, a Tibby zostaje w domu. Dzień przed wyjazdem podczas pakowania dziewczyny znajdują u Carmen dżinsy, które zamierzała wyrzucić. Przymierzają je z ciekawości i okazuje się, że mimo różnicy budowy każda wygląda w nich fantastycznie. Dziewczyny stwierdzają, że są magiczne. Postanawiają przesyłać je sobie przez całe wakacje. Dziewczyny niecierpliwie oczekują dżinsów, licząc, że ich magia pomoże im w problemach oraz doda pewności siebie. Przeżywają w nich niesamowite przygody.

Książka opowiada o przyjaźni nastolatek. Opisane są w niej ich przygody, nowe doświadczenia oraz pierwsze miłości.  Przedstawia problemy, z którymi styka się młodzież. Myślę, że przypadnie do gustu wielu osobom.

Julia Piotrowicz

Jessica Lange

Jessica Lange urodziła się 20 kwietnia 1949r. w Clouquet ( Minnesota ) jest amerykańską aktorką filmową i teatralną, producentem filmowym oraz ambasadorem dobrej woli UNICEF.

Ma korzenie fińskie i niemiecko-holenderskie. Na wielkim ekranie pojawiła się pierwszy raz w 1976r. - w filmie King Kong - zagrała piękność porywaną przez wielką małpę.

Znana jest np. z filmów :

- The Big Valley - jako Victoria Barkley

- Bonneville - jako Arvilla

- Broken Flowers - jako Carmen

- Mroki Miasta - jako Helen Nasseros

- Sweet Dreams - jako Patsy Cline

- Pułapka - Jewell Ivy

- King Kong - jako Dawn

- Blue Sky - jako Carly Marshall 

Wygrała takie nagrody jak :

- Oscar - Najlepsza aktorka pierwszoplanowa za film Błękit nieba (1994), 

Najlepsza aktorka drugoplanowa za film Tootsie (1982),

- Złote Globy - Najlepsza aktorka drugoplanowa w serialu, miniserialu lub filmie telewizyjnym za film American Horror Story (2011), 

Najlepsza aktorka w miniserialu lub filmie telewizyjnym za film Tramwaj zwany pożądaniem (1995), 

Najlepsza aktorka w dramacie za film Błękit nieba (1994), 

Najlepsza aktorka drugoplanowa za film Tootsie (1982),

Najbardziej obiecująca nowa aktorka za film King Kong (1976), 

Najlepsza aktorka drugoplanowa za film Tootsie (1982),

- Emmy - Najlepsza aktorka w miniserialu lub filmie telewizyjnym za film American Horror Story: Sabat (2013),

Najlepsza aktorka drugoplanowa w miniserialu lub filmie telewizyjnym za film American Horror Story (2011), 

Najlepsza aktorka w miniserialu lub filmie telewizyjnym za film Szare ogrody (2009), 

- LAFCA - Najlepsza aktorka pierwszoplanowa za film Błękit nieba (1994),

- BSFC - Najlepsza aktorka drugoplanowa za film Tootsie (1982),

- Aktor - Najlepsza aktorka w serialu dramatycznym za film American Horror Story (2011),

- NSFC - Najlepsza aktorka drugoplanowa za film Tootsie (1982),

- Critics’ Choice Television - Najlepsza aktorka w mini serialu lub filmie telewizyjnym za film American Horror Story: Sabat (2013),

  - NYFCC - Najlepsza aktorka drugoplanowa za film Tootsie (1982).

,,Niebo istnieje… naprawdę’’ – Todd Burpo, Lynn Vincent

Na pastora Todda spada wiele nieszczęść :  roztrzaskana noga, kamica nerkowa oraz podejrzenie raka. Jednak nie na tym kończy się jego cierpienie. Niedługo potem jego czteroletni syn – Colton podczas rodzinnej wycieczki źle się czuje. Ma gorączkę oraz wymiotuje od kilku dni. Rodzice podejrzewają grypę żołądkową. Gdy stan zdrowia Coltona nie poprawia się, zabierają go do szpitala. Okazuje się, że ich syn potrzebuje natychmiastowej operacji, gdyż pękł mu wyrostek robaczkowy. Lekarzom cudem udaje się go uratować. Po kilku miesiącach Colton zaczyna opowiadać dziwne rzeczy. Twierdzi, że podczas operacji uniósł się do góry i obserwował operującego go lekarza. Dokładnie opisuje, co jego rodzice robili w tym czasie. Opowiada jak wygląda niebo. Podaje szczegóły, które potwierdza ,,Biblia’’, a przecież nie mógł ich znać stamtąd, gdyż nie umiał jeszcze czytać. Zaskakuje rodziców również opowieścią o spotkaniu zmarłych członków rodziny. 

Historia Coltona opowiedziana przez jego ojca zaskakuje wielu ludzi. Zdradza nam szczegóły dotyczące nieba. Sprawia, że nie będziemy aż tak bać się śmierci oraz wzmocni naszą wiarę. Książka jest prawdziwa, dlatego warto ją przeczytać.

Julia Piotrowicz